Fiskus znów przegrał w kwestii kosztów finansowania dłużnego

Art. 15c ustawy o CIT limitujący możliwość zaliczenia kosztów finansowania dłużnego do KUP ze względu na swoje nieprecyzyjne brzmienie stanowi powód licznych sporów z organami podatkowymi oraz podlega regularnym nowelizacjom.

Obecne brzmienie przepisu obowiązujące od 1 stycznia 2023 r. jest już w miarę precyzyjne oraz korzystne dla podatników, gdyż nie ma wątpliwości, że podatnik może dokonać wyboru wyższego ze wskaźników: 3 mln zł lub 30% podatkowej EBITDA, co oznacza możliwość zaliczania kosztów finansowania dłużnego do KUP w większym zakresie, niż w brzmieniu obowiązującym przez cały 2022 r., kiedy to przewidywał konieczność wyłączenia nadwyżki kosztów finansowania dłużnego w przypadku przekroczenia przez te koszty jednego ze wskaźników (3 mln zł lub 30% podatkowej EBITDA) – bez możliwości dokonania przez podatnika wyboru wskaźnika wyższego. Czyli w stanie prawnym obowiązującym w 2022 r. jeżeli koszty finansowania dłużnego przekroczyły jeden z nich, obligatoryjne było wyłączenie nadwyżki z KUP – bez względu na drugi wskaźnik.

Jednak to brzmienie przepisu przed 2022 rokiem generowało najwięcej problemów, gdyż dawało pole do interpretacji, że obligatoryjnemu wyłączeniu z KUP podlega nadwyżka kosztów finansowania dłużnego ponad wartość stanowiącą sumę 3 mln oraz 30% EBITDA (ze względu na brzmienie ust. 1 w zw. z ust. 14).

NSA wydał dnia 10 stycznia 2024 r. wyrok (sygn. II FSK 449/21) w sprawie dotyczącej brzmienia przepisu przed 2022 rokiem, gdzie spółka zwróciła się z wnioskiem o wydanie interpretacji podatkowej, że koszty finansowania dłużnego może zaliczać do kosztów uzyskania przychodu do sumy obu wskaźników, z czym Dyrektor KIS oczywiście się nie zgodził. Według organu brzmienie przepisu przed 2022 rokiem oznaczało, że co do zasady do kosztów podatkowych zaliczać można koszty finansowania dłużnego do momentu osiągnięcia przez nie wysokości wskaźnika 30% EBITDA, chyba że kwotowo poniesione koszty nie przekraczają 3 mln zł. WSA zgodził się ze spółką wskazując, że brzmienie przepisów nie wyłącza możliwości sumowania wskaźników w celu wyznaczania limitu dla kosztów finansowania dłużnego w KUP. Z argumentacją sądu I instancji w całości zgodził się NSA powołując się na brzmienie art. 4 Dyrektywy Rady (UE) 2016/1164 z 12 lipca 2016 r. ustanawiającej przepisy mające na celu przeciwdziałanie praktykom unikania opodatkowania, które mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie rynku wewnętrznego.

Jest to kolejny wyrok NSA korzystny dla podatników w zakresie brzmienia art. 15c ustawy o CIT przed 2022 rokiem.