Nowe obligatoryjne elementy umowy o pracę

Korzenie projektu ustawy zmieniającej Kodeks Pracy i niektóre inne ustawy (pod oznaczeniem UC118), mają swe źródło w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady UE, która dotyczy przejrzystych i przewidywalnych warunków pracy w Unii Europejskiej. Zgodnie z art. 1 ust. 1 dyrektywy 2019/1152/UE celem wprowadzenia aktu jest poprawa warunków pracy poprzez popieranie bardziej przejrzystego i przewidywalnego zatrudnienia.

Kodeks Pracy czeka istotna zmiana w zakresie treści umowy o pracę, która stanowi główną podstawę nawiązania stosunku pracy. Obecnie obowiązującymi elementami treści umowy są: oznaczenie stron umowy, rodzaj umowy, data zawarcia, a także warunki pracy i płacy.

Wartym nadmienienia jest fakt, że w przypadku zawarcia umowy o pracę na czas określony w konkretnym celu lub przypadku, poprzez opisanie zasadności zastosowania takiego rodzaju umowy, taka umowa nie będzie włączana do limitów umów na czas określony.

Umowa o pracę w ramach nowelizowanych przepisów będzie zawierać dane takie, jak: strony umowy, siedziba pracodawcy, zaś w przypadku gdy pracodawca będzie zarejestrowany jako osoba fizyczna bez siedziby  – to obligatoryjnym warunkiem podpisania umowy będzie podanie adresu zamieszkania.

Do obligatoryjnych elementów zaliczymy także: rodzaj umowy, datę jej zawarcia oraz rodzaj pracy; miejsce wykonywania pracy; wynagrodzenie za pracę, wskazanie składników wynagrodzenia; wymiar czasu pracy; dzień rozpoczęcia pracy. 

Ponadto, w przypadku zawarcia umowy o pracę na okres próbny – będzie należało zawrzeć czas jej trwania lub dzień jej zakończenia oraz, gdy strony tak uzgodnią, postanowienie o możliwości przedłużenia umowy o czas urlopu, a także o czas innej usprawiedliwionej nieobecności pracownika w pracy, jeżeli wystąpią takie nieobecności, okres, na który strony mają zamiar zawrzeć umowę o pracę na czas określony w przypadku zamiaru zawarcia takiej umowy na okres krótszy niż 12 miesięcy, lub postanowienie o wydłużeniu umowy nie więcej niż o 1 miesiąc, jeżeli jest to uzasadnione rodzajem pracy; w przypadku umowy o pracę na czas określony – czas jej trwania lub dzień jej zakończenia. Powyżej opisane elementy wskazane są w art. 4 ust. 2 lit a‒d, g, k dyrektywy 2019/1152/UE.

Na uwagę zasługuje fakt, iż w sytuacji, gdy pracownik nie będzie miał stale wyznaczonego miejsca wykonywania pracy, to uzyska możliwość swobodnego określenia miejsca wykonywania usług na rzecz pracodawcy.

Projekt ustawy proponuje zastąpienie wyrazu ,,termin” rozpoczęcia pracy, określeniem ,,dzień” rozpoczęcia pracy. Zatem zgodnie z proponowaną zmianą art. 26 KP, stosunek pracy zostanie uznany za zawarty w dniu określonym w umowie jako dzień rozpoczęcia pracy, a nie jak było do tej pory w terminie określonym w umowie, a jeżeli terminu tego nie określono w dniu zawarcia umowy.

Ważną zmianą z punktu widzenia pracodawcy i pracownika jest dodanie pkt 6 w art. 29 § 1 KP. Dodany punkt stworzy obowiązek poinformowania pracownika o czasie trwania i warunkach okresu próbnego. Postanowienie dotyczące wydłużenia umowy o pracę na okres próbny nie więcej niż o 1 miesiąc powinno zostać zawarte w treści pisemnie sporządzonej umowy o pracę.

Rada UE argumentuje wprowadzenie powyższych regulacji tym, że pracownicy mają prawo otrzymać w momencie nawiązania stosunku pracy pisemną informację o ich prawach i obowiązkach wynikających ze stosunku pracy, w tym o czasie trwania okresu próbnego.

Kontakt

Justyna Gunia, radca prawny / j.gunia@axelo.pl

Izabela Szeliga, aplikant radcowski / i.szeliga@axelo.pl