Fiskus przypomina o obowiązkach związanych z rozliczaniem WHT

20.07.2021 | PODATKI

W 2019 roku polski ustawodawca znowelizował ustawy o podatkach dochodowych, wprowadzając do nich szczegółowe regulacje związane z rozliczaniem podatku u źródła (WHT) w transakcjach międzynarodowych, tj. podatku pobieranego przez polski podmiot wypłacający wynagrodzenie z określonych tytułów na rzecz podmiotu zagranicznego.

Zmiany te dotyczyły przede wszystkim obowiązku dochowania należytej staranności przy weryfikacji kontrahenta oraz podstaw zastosowania obniżonych stawek podatku lub zwolnienia z poboru podatku u źródła. Liczne wątpliwości wynikały z rozumienia pojęcia ,,należytej staranności”, bowiem nie zostało ono ustawowo zdefiniowane, a projekt objaśnień Ministerstwa Finansów zawierał bardzo rygorystyczne i trudne do spełnienia w praktyce wymogi.

Mimo niejasności przepisów, Lubelski Urząd Skarbowy, który od 2021 r. jest urzędem właściwym ds. podatku u źródła, wysłał przedsiębiorcom dokonującym transakcji podlegających podatkowi u źródła pismo przypominające o konieczności dopełnienia wszelkich obowiązków, w tym dochowania należytej staranności przy weryfikacji warunków uprawniających do zwolnienia lub zastosowania preferencyjnej stawki przy poborze podatku u źródła.

Pisma te mogą być traktowane jako ostrzeżenie dla podatników, którzy jeszcze nie wdrożyli w swoich firmach odpowiednich procedur dotyczących weryfikacji zagranicznych partnerów biznesowych. Dodatkowo takie pismo powiadamiające może mieć znaczenie w związku z odpowiedzialnością osobistą członków zarządu oraz rozpatrywaniem ewentualnego zawinienia w przypadku błędów w rozliczeniach.

Mimo braku jednolitych regulacji obejmujących zagadnienia związane z podatkiem u źródła, w oparciu o wydane dotychczas orzeczenia sądów administracyjnych oraz projekt objaśnień Ministerstwa Finansów, możliwe jest wyznaczenie minimalnych standardów, które pozwolą wykazać, że dochowano należytej staranności w zakresie weryfikacji rezydencji podatkowej kontrahenta, posiadania przez niego statusu rzeczywistego właściciela należności (beneficial owner), a także prowadzenia przez niego rzeczywistej działalności gospodarczej. Standardy te zależą od tego, czy kontrahent jest podmiotem powiązanym, od zakresu i rozmiaru działalności prowadzonej przez polskiego płatnika, a także rodzaju działalności kontrahenta.