Polski Ład 3.0 a estoński CIT

Regulacje dotyczące estońskiego CIT-u podlegają ciągłej ewolucji, aby stosowanie tego preferencyjnego sposobu opodatkowania było dostępne jak największej liczbie podmiotów. Na gruncie ostatniej nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i innych ustaw z dnia 7 października 2022 r., potocznie zwanej Polskim Ładem 3.0, dokonano wielu poprawek legislacyjnych rozstrzygających pojawiające się dotychczas wątpliwości oraz wprowadzono szereg zmian korzystnych dla potencjalnych podatników tego podatku.

Zmianie uległy stawki opodatkowania: z dotychczasowej 15% stawki dla małego podatnika oraz podatnika rozpoczynającego prowadzenie działalności na 10 % oraz z 25% na 20% w innych przypadkach.

Przypominamy, że większość przepisów tejże nowelizacji ma wejść w życie z dniem 1 stycznia 2023 r. Wśród nich jest jedna z nielicznych zmian, które ocenić należy na niekorzyść podatników - zgodnie z nią za „wydatki niezwiązane z działalnością gospodarczą” (stanowiące odrębną kategorię dochodu podlegającą opodatkowaniu estońskim CIT) będzie uznawać się 50 proc. wydatków związanych z używaniem samochodów osobowych (w tym również odpisy amortyzacyjne), jeśli taki samochód nie jest wykorzystywany wyłącznie na cele związane z działalnością gospodarczą, lecz również na cele prywatne – art. 28m ust. 4a ustawy. Regulacja ta w praktyce wprowadza więc przepisy analogiczne do już istniejących na gruncie regulacji o opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek przepisów o tzw. ukrytych zyskach, przy czym przepisy dotyczące ukrytych zysków mają zastosowanie wyłącznie do sytuacji, w których samochód jest używany na cele prywatne przez wspólnika lub podmiot powiązany z podatnikiem. Natomiast przepisy dotyczące wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą obejmą wszystkie pozostałe sytuacje, zwłaszcza gdy np. pracownik korzysta z samochodu służbowego do celów prywatnych. Przepis ten co prawda formalnie rozszerza zakres opodatkowania, jednak z drugiej strony rozstrzyga pojawiające się dotychczas liczne wątpliwości interpretacyjne.

Doprecyzowano również przepisy dotyczące wygaśnięcia zobowiązania z tytułu korekty wstępnej, obowiązkowej dla podmiotów przechodzących na opodatkowanie ryczałtowe po raz pierwszy. Dotychczasowe brzmienie przepisów w tym zakresie budziło uzasadnione wątpliwości odnośnie podatników, którzy estoński CIT stosowali dokładnie 4 lata, co reguluje art. 7aa ust. 5 pkt 1 ustawy, a przecież okres 4-letni to podstawowy okres stosowania tego typu opodatkowania. Nowelizacja rozstrzyga wątpliwości na korzyść podatników wskazując, że w przypadku okresu 4-letniego zobowiązanie podatkowe z tytułu korekty wstępnej wygasa.

Korzystną modyfikacją jest również zmiana dotycząca wymogu minimalnego zatrudnienia, który to wymóg określono w art. 28j ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy. Zgodnie z nim opodatkowaniu ryczałtem może podlegać podatnik, jeżeli ponosi miesięczne wydatki w kwocie stanowiącej co najmniej trzykrotność przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw z tytułu wypłaty wynagrodzeń na rzecz zatrudnionych na podstawie umowy innej niż umowa o pracę co najmniej 3 osób niebędących udziałowcami, akcjonariuszami ani wspólnikami tego podatnika, jeżeli w związku z wypłatą tych wynagrodzeń podatnik jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych lub płatnikiem składek określonych w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych lub ustawie o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. W ten sposób rozstrzygnięto potencjalne wątpliwości w przypadku zatrudniania osób zwolnionych z podatku (np. osoby poniżej 26. roku życia) lub składek do ZUSu (studentów). Nowe przepisy dzięki alternatywie ułatwiają spełnienie tego warunku.

Zmianie uległy również terminy zapłaty podatku od dochodu z podzielonego zysku, od dochodu z tytułu zysku na pokrycie strat, od zaliczek na poczet przewidywanej dywidendy oraz z tytułu rozdysponowanego dochodu z tytułu zysku netto. Wcześniej terminem zapłaty był 20 dzień 7 miesiąca roku podatkowego; natomiast od 26 października 2022 r. termin ten uległ zmianie na do końca trzeciego miesiąca roku podatkowego następującego po roku, w którym podjęto uchwałę o podziale lub pokryciu wyniku finansowego netto. Rozwiązanie to eliminuje problematyczną kwestię wypłaty dywidendy po 20 dniu 7 miesiąca roku podatkowego, co na gruncie uprzednio obowiązujących regulacji prowadziło do automatycznego powstania zaległości podatkowej.

Kontakt

Katarzyna Cymerkiewicz, radca prawny / E: k.cymerkiewicz@axelo.pl